Bądź pozdrowione Serce mego Pana! Przed tobą grzesznik pada na kolana: Przyjmij ten pokłon lubo grzesznej duszy, Niech ją twa dobroć żalem szczerym skruszy. Tyści jest Boskiej stolicą dobroci, Niechaj ta moją proszę złość ukróci; Niech krwi serdecznej ten odniosę skutek, Za grzechy moje bolejący smutek. Wiem że ci bardziej nad włócznią Longina, Wskróś święte Serce rani moja wina: Na moje serce twoją przenieś ranę, Tak rany lecząc szczęśliwym zostanę. Z tą raną wszystkie życia mego chwile Prowadzić myślę, z tą umierać mile; Z tą święte serce mieć, żyć z tobą w niebie, Czegóż tam więcej mam pragnąć nad Ciebie.