Witaj Janie z Bolesława, masz się stawić przed Wacława, Bo król tak rozkazuje, iż Ciebie potrzebuje. „Czemuż tak rozkaz surowy ? Jestem na wszystko gotowy, Wiem, jaka tam nowina, śmierci mojej godzina”. Pyta się król Jana śmiele, co Mu królowa w kościele Do ucha powiadała, z czego się wyznawała. „Wolę wszystkie męki znosić, niż jedno słowo ogłosić; Większy rozkaz od Boga, niż twa, królu, powaga”. „Zawołajcie prędko katów; zewleczcie do naga z szatów. Palcie Go pochodniami i smolnemi świecami”. „Złoto ogniem wyczyszczają, mnie zaś ogniem doświadczają, Ochoty dodawają, rany Twe wyrażają”. „Co dla Boga! Skały, mury kruszą się, twarde marmury, A Ty się mąk nie boisz? W uporze swoim stoisz?” „Wiedz, o królu! Że twe męki słodkie jak niebieskie rzeki, Dla Jezusa mojego i dla świętych Ran Jego”. „Wiedźcież już uporczywego, uwiążcież u karku Jego Kamień; z mostu Pragskiego zrzućcie, jak niemównego”. „Król mi mówić rozkazuje, spowiedź usta pieczętuje I myśleć się nie godzi, co słyszę przy spowiedzi”. „Już dekret nieodwołany; jesteś już na śmierć skazany; Opamiętaj się, Janie, a znajdziesz łaskę u mnie”. „Nie śmiem mówić, królu, tego, co przeciw sławie bliźniego Tobie za śmierć dziękuję, którą mile przyjmuję”. Płaczcie sieroty ubogie, już związane ręce drogie, Które was ratowały i jałmużny dawały. Już w Mołdawie utopiony, kamień drogi zanurzony, Gwiazdami oświecony, do nieba przeniesiony. Szkoły pragsk¡e lamentują, o Doktorze się zwiadują, Słysząc, że utopiony, żal ich nieukojony. Dziatki małe narzekają, za Nim w niebo poglądają, Płaczą nauczyciela, wszystkich pocieszyciela. O zły królu! kanonika i świętego jałmużnika Niewinnie utopiłeś i Pragę zasmuciłeś. Zgasła świeca na ambonie, stracił się klejnot w koronie: Sieroty się pytają, gdzie Ojca swego mają. Już w niebie z Bogiem króluje, za nami tam oręduje; Jest tam naszym Patronem i sławnym Opiekunem. Niech doznamy Twej przyczyny, teraz i śmierci godziny, O nasz miły Patronie! Nepomuceński Janie!