Szczęśliwy nie zna kaźni, Kto w Pańskiej żyje bojaźni. Najmilsza jemu jest droga, Iść według przykazań Boga. Krew Jego zacna na ziemi, Porówna zawżdy z możnymi. Ród się cnotliwych rozpleni, I będą błogosławieni. Dom jego będzie obfity, W zbiory i trwałe zaszczyty. A cześć poczciwego człeka, Pójdzie od wieka do wieka. Niechaj noc zaćmi mgły swymi, Światło jest nad cnotliwymi. Zawsze im Pan jest życzliwy, Litosny i sprawiedliwy. Człek miły pełen wesela, Gdy drugiemu z swego udziela. W słowie się swoim tak rządzi, Że, co wy rzecze, nie zbłądzi. Ludzka pamięć Jego sprawy Uwieczni: „Był to mąż prawy”. I zły go język nie trwoży, Bezpieczny w nadziei Bożej. Stateczność Jego cnej duszy, Żadną się rzeczą nie wzruszy. Wydoła złej chwili snadnie, Aż nieprzyjaciel upadnie. Rozsypał Swoje szczodroty, Na wdowy, biedne sieroty. Przeto uczynnością słynie, I chwała Jego nie zginie. Zły, na to patrząc, boleje, Zgrzyta z zazdrości sinieje. Taki, co w głowie uradzi, Do skutku nie doprowadzi. Chwała Ojcu i Synowi, oraz Świętemu Duchowi. Jak na początku, tak ninie, I na wieki niechaj słynie.