Potoć się wianeczku, ty różany kwiecie, żeby głodnych ludzi, żeby głodnych ludzi nie było na świecie. Potoć się wianeczku, a kołem, a kołem, po calutkim świecie, po calutkim świecie, pokojem, pokojem. Potoć się wianeczku, w cztery strony świata, z chlebem i z piosenko, z chlebem i z piosenko. od brata, do brata. A stańże wianeczku i nie toć się więcej, bo my cię dajemy, bo my cię dajemy w te ojcowe ręce. Potoć się, potoć się, ty pszynicznyj chlebie, w matusine ręce, w matusine ręce. oddajemy ciebie. W ręce sprawiedliwe, w ręce matusine, żeby obdzieliła, żeby obdzieliła tę żniwną rodzinę. A są ci tu jeszcze goście, gospodarze, dajemy im wience dajemy, dajemy im wince w tym serdecznym darze. * W wymowie Ł wymawiane jako przedniojęzykowo-zębowe