Świeć księżycu, świeć wesoło przez ten ciemny las, bo ja jadę do swej lubej dziś ostatni raz. Jak przyjechał do swej lubej ona płakała: „Ach mój Boże, mój mocny Boże Co mja doczekała”! Żenić nam nie pozwalają nasi rodzice, marny los mój i twój także marne nasze życie. List pisała do rodziców niczego nie kryłam bo gdy będą go czytali, nie będzie już żyła. I wybrali się na spacer pod ten ciemny las, uścisnął ją, ucałował ostatni już raz. I uścisnął, ucałował jej białe ręce. Wyjął lewolwer ze swej kieszeni i strzelił w jej serce. Spojrzał w niebo, spojrzał na dół, gdzie ona leży i wymierzył swoje serce; padł koło niej, leży. Oto przykład dla rodziców, co dzieci mają. Niech się żenić nie zabraniają, gdy ci się kochają. * W wymowie Ł wymawiane jako przedniojęzykowo-zębowe