Zagroj miʸ muzykant, jo bede śpiewała, Bede pani młodyj wiónek rozbierała. Rozbieróm, rozbieróm, tyn bioły wianuszek, A na jego mijsce przypinóm kwiatuszek. Wianuszek jej zdjęli, kwiatuszek przypieliʸ I wszystkie druhinki winszować zaczeły. Ji jo też winszuje naszej młodej pani, Mineły te czasy, będziesz chodzić z nami. Spojrzyj sie Maniusiu na kościelnóm wiezóm, Dzisioj twój wiónecek kare kónie wiezóm. Wiezóm ci go wiezóm, dowieźć go ni mogóm, Bo tyn twój Jasinio zastawieł go nogóm. Zastawieł go nogóm, zastawieł go rynkóm, Bo ᵘón ci ᵘod dzisioj nie do być paninkóm. Paninkómś nie była, chłopców nie zwodziła, Ino swego mynża do serca tuliła. Rośnie trawka rośnie w ciniu na cmyntarzu, Dałaś ty mu rączkę przy wielkim ołtarzu. Dałaś ty mu rączke, ksiądz ci doł obrączke, Przed jego oczami zalałaś sie łzami. Nasza panna młoda wianka nie płakała, Pewnie nie jedyn roz z panym młodym spała. A chociożby spała, to jest nic dziwnego, Wiek dwudziesty pierwszy, to wymaga tego.